Huwelijk tuin, de vlinder

Huwelijk tuin, het verhaal van de vlinder

Bezorgdheid en ook verdriet om een geliefde bracht hen samen. Haar geliefde man … zijn gewaardeerde teamgenoot bij de golfvereniging, bleek ongeneeslijk ziek. De diagnose liet geen ruimte voor twijfel of hoop, dus hij probeerde nog zoveel mogelijk te genieten van alles wat hem lief en dierbaar was.

Maar hij verloor de strijd, een enorm verlies voor iedereen om hem heen.
Met de ziekte en het daaropvolgende overlijden van deze charismatische man, start de onverwachte vriendschap tussen dit bruidspaar. De golfvrienden had hij gevraagd om na zijn dood een beetje aandacht te houden voor zijn vrouw. En eigenlijk verliep dat op een hele natuurlijke manier, want ze zochten elkaar als vanzelf op. Om troost te vinden bij elkaar en mooie herinneringen met elkaar te delen.

Zo gaan een aantal maanden voorbij en gaat de zomer over in de herfst waarin de vriendschap hen beiden heel dierbaar wordt. Het was prettig om elkaar te zien, wederzijds begrip en blij met elkaars gezelschap. Een vriendschap die langzaam uitgroeide tot warme gevoelens voor elkaar, de prille start van hun relatie. Intens dankbaar waren ze beiden dat haar twee stiefzoons en zijn drie kinderen hun relatie begrepen en accepteerden.

Vier jaar later stond ik op een late zomerdag als trouwambtenaar in hun prachtige tuin. Familie en een aantal goede vrienden keken vanaf de witte stoeltjes op het gazon naar het stralende bruidspaar. De foto van de man die deze geliefden samen had gebracht, stond op het vaste plekje in de boekenkast, met uitzicht op de tuin. Zijn beeltenis straalde kracht uit en warmte. Zelfs voor mij was dat waarneembaar, al had ik hem nooit ontmoet.

In een emotionele, maar ook zeker blije en feestelijke toespraak mocht ik vertellen over de liefde van dit bruidspaar. De vijf kinderen had ik –in overleg met het bruidspaar- vooraf wat specifieke informatie gevraagd, wat een bijzondere aanvulling vormde op hun eigen verhaal. Haar jongste stiefzoon wilde heel graag zelf het woord richten tot het bruidspaar, dat hadden we vooraf afgestemd. Met zijn broer aan zijn zijde, deed hij heel moedig zijn relaas over de liefde die was ontstaan tussen zijn geliefde stiefmoeder en de gewaardeerde golfvriend van zijn vader. Met grote bewondering luisterden we allemaal naar de liefdevolle, grappige en dankbare woorden. Glinsterende tranen blonken in de ogen van velen, afgewisseld met vrolijk lachende gezichten om de grappige anekdotes.

De bruid las daarna haar trouwbelofte voor, er klonk twee maal een enthousiast ‘ja’ en we gingen van start met het ondertekenen van de akten. Zij had haar stiefzoons gevraagd te getuigen van de verbintenis, de mannen voelden zich vereerd. De oudste zoon had net zijn plaats op de eerste rij weer ingenomen toen ik zag hoe een vlinder op zijn overhemd neerdaalde. Precies op de plek van zijn hart! Ik ben niet bijgelovig, maar dit kon toch geen toeval zijn? Ik stond vlakbij hem en fluisterde hem spontaan toe: ‘kijk, je vader is er!’ Ik schrok zelf van mijn gedachte. Beide broers keken verwonderd naar de vlinder, maar vertelden heel overtuigd dat hun vader zou verschijnen als duif, niet als vlinder. Ze vervolgden lachend dat het overhemd dan vast niet onbesmeurd was gebleven! Niet zichtbaar aanwezig als vlinder of als duif dus. Maar absoluut merkbaar aanwezig voor ons allemaal, keek hij vast glimlachend toe!