Warm weiland

De maand juni is een favoriete trouwmaand.  Met dank aan moeder natuur, zij zorgt over het algemeen voor een aangename temperatuur en uitbundige bloemenpracht. Op zo’n mooie vrijdag namiddag werd ik gebeld door een jonge vrouw die een huwelijks herbevestiging wilde organiseren voor haar ouders,  een weekje later.  In het kort deed ze me het relaas van haar ouders die elkaar 33 jaar voordien het ja-woord gaven, helaas door de omstandigheden destijds zonder enige feestelijke toevoeging. Omdat haar moeder op zeer korte termijn zou worden behandeld in verband met een levensbedreigende ziekte, wilde de dochter samen met haar zussen dé dag alsnog organiseren.

Op maandagavond kreeg ik de zussen op bezoek en vertelden ze gedrieën honderduit over hun plannen voor de ‘trouwdag’.  Ik vond het zo’n mooi en lief gebaar, dat ik heel graag mijn medewerking wilde verlenen als spreker tijdens deze ceremonie.

Het was een onbewolkte, warme middag toen ik later in de week arriveerde op de feestlocatie. Een enorm weiland, grenzend aan de boerderij van één van de dochters. In twee rijen waren bruine houten klapstoeltjes opgesteld voor alle gasten. Vooraan waren prachtig versierde tafels aan weerszijden geplaatst. Voor het ‘bruidspaar’ twee stoeltjes vlak voor de smeedijzeren pergola, waaronder ik mocht plaatsnemen.  Terwijl ik me installeerde tussen de grassprietjes, arriveerden de eerste genodigden.  Feestelijk en heerlijk luchtig gekleed namen ze plaats in afwachting van de komst van het ‘bruidspaar’.

Voor het nietsvermoedende bruidspaar zou het een hele grote verrassing gaan worden! Eindelijk gekleed in dé trouwjurk en hét kostuum waar ze altijd van droomden, hadden ze van hun dochters vernomen dat ze een trouwreportage aangeboden kregen. Voorzien van een fleurig boeket waren ze in een Cadillac met fotograaf onderweg naar een aantal inspirerende fotolocaties in de omgeving. De chauffeur was betrokken in het complot met de dochters en stuurde een berichtje dat hij onderweg was naar de boerderij.  De spanning onder de gasten nam toe en er werd wat nerveus gelachen. Ik zette mijn zonnebril af en trok de toga aan, die ik tot het laatste moment over een stoel had laten hangen. Het voelde als een deken tegen mijn toch al verhitte huid.

De jonge gasten op de eerste rij merkten jolig op dat ze mij niet benijdden in mijn ‘tapijt’ en spraken lachend de hoop uit dat ik het kookpunt niet zou bereiken gedurende de ceremonie.  Dat wenste ik zelf ook heel vurig. Ik voelde binnen een paar minuten de straaltjes water langs mijn ruggengraat lopen, terwijl ik onder de brandende zon wachtte op bruid en bruidegom.

Het duurde iets langer dan gepland, dus er ontstond wat onrust. De gasten hadden het –ondanks hun zomerse kledij- ook behoorlijk warm. Eén van de lolbroeken stond even op voor wat rek- en strekoefeningen. Zijn achterbuurvrouw richtte haar blik op zijn achterwerk en proestte het plotseling uit. De bruine stoeltjes hadden kleur afgegeven aan zijn smetteloze witte broek! Commotie alom toen bleek dat ieders kleding bruine vlekken vertoonde op de bilpartij. Gelukkig werd er al snel om gelachen, er viel op dat moment niets meer aan te redden en ze zagen er allemaal de humor wel van in. Ik kon mijn lach ook niet verbergen. Gekscherend werd in beschuldigd van leedvermaak … en misschien was dat ook wel een beetje het geval.

Alle gasten zaten echter weer keurig op hun gebruinde billen toen het zichtbaar geëmotioneerde bruidspaar over het weiland naar mij toe liep. Eindelijk … hun droom ging in vervulling. Het werd een prachtige herbevestiging waarbij heel wat traantjes werden geplengd. Na afloop voelde ik me enorm dankbaar dat ik had mogen bijdragen aan deze bijzondere ceremonie.