Zwendel

Mijn dag ging van start met een e-mailberichtje van een aanstaande bruid. Ruim vier weken later wilde ze haar ja-woord geven tijdens een ceremonie met wel zeshonderd gasten als getuigen. Als ik beschikbaar was, wilde ze graag op hele korte termijn kennis maken. Ik liet haar weten dat ik de datum nog vrij had en dat het –wat mij betrof- handig zou zijn om even telefonisch contact te hebben. Dan gaat een datum voor de ontmoeting prikken net iets handiger dan per email.  Ze mailde me het telefoonnummer van ‘haar man’, wat mij deed glimlachen bij het lezen.

De bruidegom in spé wilde eerst even vaststellen of ik het geen probleem zou vinden om zeshonderd gasten toe te spreken. En ook of ik me niet ongemakkelijk zou voelen als er een wereldberoemde sportman zou verschijnen met twee beveiligers aan zijn zijde. Ik voorzag in beide gegevens geen problemen,  dus we spraken af om elkaar de volgende avond te ontmoeten.

Voor een ontmoeting nodig ik bruidsparen altijd uit om naar mijn woonplaats te komen, zodat we op een- al dan niet verwarmd- terrasje met elkaar kunnen praten. Omdat de bruidegom meldde dat ze vreselijk druk in de weer waren met de organisatie van de bruiloft, de voorbereidingen op de Dakar-rally én hun 10-weken oude dochtertje, besloot ik hen tegemoet te komen en hen te bezoeken.  Op streetview bekeek ik,  zoals altijd, het opgeven adres. Ik wil namelijk voorkomen dat ik weer eens verrast word door een huis onder aan een dijkje,  waarvan ik het nummer niet kan ontdekken.

De oudere dame die de deur opende, kon ik prima plaatsen bij de uitstraling van de bungalow … maar geheel niet als jonge bruid en moeder van een baby. Er verscheen ongetwijfeld een vraagteken op mijn voorhoofd, want ongevraagd meldde ze me dat ik waarschijnlijk een afspraak met haar kleindochter zou hebben. Eenmaal in de hal beland, kwam een knappe jonge vrouw me tegemoet, die zich voorstelde als de aanstaande bruid. Moeder en stiefvader schudde ik vervolgens ook de hand en tenslotte ontmoette ik de bruidegom. Zoals ik tijdens het telefoongesprek al had opgemerkt, was er geen spoor van een Scandinavisch accent te bespeuren. Bewonderenswaardig, want hij had met telefonisch al verteld daar te zijn opgegroeid.

Het gesprek verliep wat rommelig want de bruidegom was een drukbezet man en werd regelmatig gebeld. Tussendoor zette hij in grote lijnen uiteen hoe de trouwdag zou gaan verlopen. Veel Spaanstalige gasten, aangezien er ook Spaans bloed door zijn aderen stroomde en een groot aantal gasten uit Scandinavië, waarvan hij afkomstig was. De toespraak zou snel geschreven moeten worden, zodat voorafgaand aan de trouwdag de vertalingen konden worden gemaakt. Op beamers boven het podium zou de speech dan in beide talen worden getoond.  Ik hoefde de bruidegom niet aan te spreken met zijn titel ‘jonkheer’ en zijn vader niet met ‘baron’ want dat was niet relevant.  Blauw, Spaans bloed dus, concludeerde ik voor mezelf. Maar soms kreeg ik heel even de indruk dat er ijswater door zijn aderen stroomde door de zakelijke manier waarop hij sprak over hun liefde.

We bespraken zijn wens een kaarsje branden voor het dochtertje wat hij een aantal jaren geleden verloor, toen ze samen met haar moeder bij een verkeersongeval om het leven kwam. Een tweede kaarsje voor zijn jongere zus, die slechts 8 weken eerder plotseling was overleden. Het raakte me, want het lijkt soms zo oneerlijk verdeeld in de wereld. Hij had dus veel verdriet gekend. Maar ze wilden vooral een feestje maken van hun verbintenis, het zou tenslotte wel hun grote dag gaan worden!

Hij had haar ten huwelijk gevraagd door een zelf geschreven lied voor haar te zingen en dat wilde hij tijdens de ceremonie graag nogmaals ten gehore brengen, heel romantisch. Ik ben altijd enthousiast over eigen inbreng, dus ik juichte het plan van harte toe. Ik bekeek de enorme stapel van achttienhonderd uitnodigingen, die klaar lagen om te worden verzonden … en hoorde de  plannen voor de meest extreme bruidstaart die ik ooit zou zien (en met een beetje mazzel ook zou proeven); een 180 cm hoog steigerend paard als ‘optochter’ van een stoet met allerlei verschillende banketdieren. De bruidegom was namelijk vee-arts, vandaar!

We besloten met elkaar in zee te gaan en ik zou exact een week later terug keren om de inhoud van de ceremonie met ze te bespreken. Ik voorzag het aanstaande bruispaar van wat ideeën ter overweging, informeerde naar hun contactpersoon bij de trouwgemeente zodat ik de benoeming kon aanvragen en vertrok vervolgens.  Om nooit meer terug te keren, zo bleek later.

Op de dag van de vervolgafspraak belde de aanstaande bruid me in tranen op. De vader van de bruidegom was de avond ervoor op 82-jarige leeftijd plotseling was overleden, tijdens de vakantie in Frankrijk. Wat een verdrietige situatie! Natuurlijk vond ik het geen probleem om de afspraak te verzetten. Na een telefoontje de volgende dag,  kozen we voor maandagavond. Er moest immers veel worden geregeld, de vader woonde in Duitsland, stierf in Frankrijk en zou in Scandinavië begraven worden.

Die maandag berichtte de bruid dat ze nog niet in Nederland waren, de afspraak werd verplaatst naar dinsdag. Op dinsdag gaf ze aan dat ze pas tegen de nacht thuis zouden arriveren,  dus graag de afspraak nog een dagje verplaatsen. Ik had alle begrip, ze bevonden zich immers in een hele vervelende, sneue situatie. Woensdagmiddag kreeg ik weer telefoon van de bruid, maar het bleek haar moeder te zijn.

‘De afspraak van vanavond gaat niet door’ zei ze. ‘Deze meneer blijkt een grote oplichter en crimineel te zijn.’ ‘Meneer? Bedoelt u daar de bruidegom mee?’ vroeg ik totaal verbouwereerd. ‘Ja inderdaad’ antwoordde ze. ‘De afgelopen vijf dagen waren hij en mijn dochter spoorloos en onbereikbaar’ vervolgde ze. ‘Internationale opsporingsdiensten zijn naar ze op zoek gegaan en hebben ze gelukkig gevonden. Mijn dochter zit nu naast me op de bank, totaal in shock’. De woorden drongen amper tot me door. ‘En de kinderen?’ vroeg ik, ik was perplex! ‘Die zijn hier ook’ zei ze. ‘Mijn dochter belt je nog om het nader toe te lichten als ze de schrik een beetje te boven is…’

Op de dag van het beoogde huwelijk zond ik de bruid een WhatsApp berichtje om haar te laten weten dat ik aan haar dacht op deze moeilijke dag. ‘Hoi Karin, wat ontzettend lief!’ antwoordde ze. ‘Het is voor mij inderdaad een vreselijke dag, heel onwerkelijk! Ondanks de vreselijke man die het is en de laatste week was, was het wel de man waar veel van hield. En waarvan ik dacht dat hij mijn toekomst was. Dat doet pijn, zeker vandaag!

Tien dagen later kreeg ik een krantenbericht van haar via WhatsApp waaruit bleek dat deze man een meesteroplichter was.